เรื่องการช่วยเหลือคนแปลกหน้า

ในทางเผชิญลมหายใจ
ที่เข้าและออกไปทุกนาที
พบพรากจากจรหลายที่
เจอสพสารพัดคนมีหลายประการ

ถ้าจะว่าคนอื่นแปลกหน้าสำหรับเรา
ตัวเราก็แปลกหน้ากับเขากว่า
เขาอาจเรียก หรือไม่ร้องเรียกให้เรามา
แต่ความปรารถนาของเรา นั้นอย่างไรดี

ตรงนี้วัดกุศลธรรมในใจ
ความอาจหาญในกรุณาจิตนั้นไงที่กล้า
หยิบยื่นคำถาม ความช่วยเหลือ นำพา
หวังเพียงสัมภาษณ์เหตุบำบัดอาเพทไป

มุ่งประสงค์ทรนงตรงการให้
ไม่มีใจยึดว่า โอ้ นั้นใครละหนา
เป็นเพื่อนฉัน เป็นพี่น้อง วงศ์พ้องพงศากันมา
ก็หาได้รู้จักแต่ใดมาครั้งก่อนนาน

แปลกหน้าก็จะบังเกิดแปลกใจ
เพราะแปลกที่แปลกเวลาแปลกการณ์เกิด
นี้เป็นบททดสอบสติ/ปัญญา/ของมีกับตัวแต่กำเนิด
ว่าประเสริฐเจริญถึงขั้นใด

อาจมองข้ามความดีคนเหล่านี้
ว่าเขามีสัมพันธ์ต่อเราไฉน
พระพุทธเต้าตรัสว่า สัตว์โลกนั้นไซร้
ให้ชื่อ สัตว เพราะกรรมผูกเกี่ยวข้องกัน

เธอก็ สัตว ฉันก็ สัตว เสมอหน้า
เราก็ต่างเป็นขี้ข้า กาลเวลา นั้น
ที่หน่วงรั้งดึงลากเราไปตาม กาล
ที่สัก วาร ก็กลืนสิ้น กินบ้าน กินทรัพย์ กินลูกเรา

เธอก็ สัตว ฉันก็ สัตว โอ้เหมือนกัน
มาถามกันว่าเคยให้อะไรแผ่นดินนี้
เด็กแปลกหน้าคนนึงมอมแมมสิ้นดี
จะไม่มีสักครั้งเลยหรือนี่ที่เค้าเคยยิ้มให้ความสุขใคร

จะไม่มีเลยหรือที่เคยเก็บขยะ
จะไม่มีเลยหรือที่เคยทำคนรอบข้างหัวเราะได้
จะไม่มีเลยหรือที่เคยเกื้อหนุน สัตว น้อย
คุณค่อยค่อย ตรองดู อดีตคุณเอา

คุณก็ สัตว มีวัยเด็ก สร้างปันขบขันอะไร
เขาก็ สัตว อาจเคยทำได้ในสิ่งนั้น
น้องเค้าอาจเคยเป็นที่รักใครคนนึงเหมือนกัน
ณ วันนั้น อาจเหมือนกัน กับคุณไง

คนคนนึงอาจเคยสร้างสุขให้คนอื่น
หรืออาจฝืนอดทนช่วยขนของ
หรือสักวันอาจเป็นอนาคตหากได้ลอง
เป็นความหวังของแผ่นดินทองที่ท่านเดิน

เขาคนแก่ ท่านก็อาจแก่เหมือนเขา
ก็พวกเรา สัตว เหมือนกันมิใช่หรือนี่
ไปถาม ยาย ลูกหลานยายใครกันดี
ทำไมทิ้งปล่อยยายนี้ เดินคนเดียว

ณ หนึ่งใจก็พลันคิดถึง
อาจครั้งหนึ่งนานไกลเคยเป็นญาติ
ด้วยเป็น สัตว จึงผูกพันหลายพบชาติ
วันนี้มีโอกาส ตอบแทน ญาติกันไป

ณ ใจหนึ่งให้คิดถึงความครั้งเก่า
ว่าย่าผู้รักเราท่านจากไกล
ขอเสมอแทนสนองกล่องหัวใจ
ทำคุณไว้ เสมือนให้คุณย่า ในวิมาน

ณ หนึ่งจิตก็คิดว่าวันหนึ่ง
เราก็ถึงภพแก่ที่เขาแถลง
หนังย่น หน้าเหี่ยว แข้งขาไร้เรี่ยวแรง
พูดแข่งลมหายใจ เหนื่อยได้เอง

ณ หนึ่งจิตก็นึกตรองไปในคนนั้น
ว่าอยู่นานป่านนี้คงเคยสร้างคุณอนันต์ให้โลกนี้
อาจไม่ใหญ่เท่าแผ่นดินที่เราใช้ชีวี
แต่คงเคยสร้างสุขทับทวีให้หลายคน

ก็ สัตว อายุแค่ฉันยังสร้างสุข สร้างทุกข์ให้คนได้ขนาดนี้
คุณยาย คุณตา แปลกหน้าอายุขนาดนี้ จะเคยสร้างขนาดไหน

คนเราเด็ก สำคัญที่ตอนเล็กๆ นั่นทำอย่างไร
เพื่อให้ได้ ตอนโตที่ดีไง ไม่ทุกข์แกลน

คนเราโต สำคัญที่ตอนเล็กๆ ทำอะไรมา
ก็นั้นหละ ช่วยหนุนพา ให้เราได้

คนเราเกิด สำคัญที่เคยทำสิ่งใดประเสริฐไว้
ก็นั้นและผลกรรมส่งให้ในภพนี้

คนเราจะแก่ สำคัญที่ตอนนี้ทำสิ่งใด
เมื่อวันหนึ่ง ลมหายใจ ไม่อยู่กับร่าง
ถ้ามีใครย้อนสวนทาง
ว่าขอฉันไม่แก่บ้าง ไม่ได้หรือ ไปคิดเอา

คนเราแก่ สำคัญที่มุ่งหน้าไปทางไหนได้อีก
เมื่อโลกปลีก ลูกหลานหลีก การงานหนีสิ้น
กินข้าว ก็สักแต่ว่ากิน
เดินดินท่องไปอย่างไรดี

ให้มุ่งหาหนทางสว่างแผ้ว
หลายคนเดินมาแล้วในทางนี้
บ้างบรรลุพบสุข สลัดทุกข์ทันที
บ้างอิ่มหมียังจมกาม คร้ามความตาย

คนแก่แล้ว เราช่วยหายแก่กายไม่ได้ดอก
แต่รินจอกน้ำใจได้เสมอ
เติมเต็ม ตุ่มใบเก่า ที่เราเจอ
ช่วยกันฉันเธอให้น้ำจิตมีน้ำใจ

เมื่อเราพบคนแก่แปลกหน้า
ก็ให้พากันมีสติได้คิดไว้
ว่าบุญกุศลทำมามีอย่างไร
ก็ปรากฎยังผลชัด วัยชรา(ก่อนตาย)นี้

พูด คิด ทำ กับ สัตว แบบ สัตว
เรา ก็ สัตว เขาก็ สัตว เธอก็ สัตว
ไม่มีเราไม่มีเขาจำแนกชัด
ก็แค่ สัตว เจอ สัตว เท่านั้นเอง

ทำกับ สัตว ก็ให้เหมือน ทำกับ สัตว
คือให้เหมือนปฏิบัติต่อยายฉัน
ห่วงหา เอื้ออารีย์ ดูแลท่าน
โอ้หนอ สงสารคนไม่เคยมียาย

เขาไม่รู้จะทำต่อ สัตว อย่างไร
ก็ทำเหมือนให้แม่คุณไงไม่ได้หรือท่าน
บางคนรีบส่ายหน้าพันลวัน
ฉันนี่บุญน้อยเกิดมาไม่ทันได้เห็นแม่

ก็ทำเหมือน สัตว ทั่วไปแต่ทนุถนอม
บุญ จิต กรุณา เมตตา ที่เก็บออมเอามาใช้
ตรงนี่ และ ที่วัด ธนาคารใจ
ว่าของใคร เก็บ กุศล เก็บ ธรรม ไว้ มากกว่ากัน

ไม่ต้องเตรียมเสบียงใดไว้เลี้ยงตัววันหน้า
เพราะวันหน้า นั้นอาจเป็นแค่ ค่ำนี้
เลิกคิดเถิดว่า ตอนแก่ จะทำ จะเตรียมอะไรไว้ดี
ท่านอาจตาย ณ วันนี้ ณ ทุกนาที ณ ลมหายใจ

ไม่ต้องเตรียมอะไรไว้คอยถ้า
เตรียม สติ กับ เฉพาะหน้า ที่พบเอาไว้
เติม ปัญญา เติม กุศล เติมกำลังใจ
ผูกมิตรไว้ มีครูดี ทำดีกับบุพการีตน

ก่อนมาเกิดชี้ระบุขอบ้านดีพ่อแม่ดีทำได้ไหม
แล้วจะมากำหนดอะไรได้ หลังเกิด นี้
พบใคร เจออะไร ยากกำหนดให้มี
พบสติ เจอใจ เรานี้ เราพบได้เอง

มอง นอก ให้เห็นใน ใจ ของตน
ว่า เจอคน แปลกหน้า เป็นอย่างไหน
ลืมตัว ลืมตน มานานแล้วหรือไม่
เขาก็ สัตว เราก็ สัตว มีที่ไป โดนกาลกลืน หมืนหมืนกัน

ซินแสหลัว

กุมภาพันธ์ 21, 2018
Posted in .ผลงานการเขียน

กิจฺโฉ มนุสฺสปฏิลาโภ 人生難得 "ว่าด้วยความเป็นมนุษย์ยาก" --------------------------------------- ฉิคคฬสูตรที่ ๑-๒ ดูกรภิกษุทั้งหลาย เปรียบเหมือนบุรุษโยนแอก ซึ่งมีช่องเดียวลงไปในมหาสมุทร เต่าตาบอดมีอยู่ในมหาสมุทรนั้น ต่อล่วงร้อยปีๆ มันจะโผล่ขึ้นคราวหนึ่งๆ เธอทั้งหลายจะสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน เต่าตาบอดนั้น ต่อล่วงร้อยปีๆ มันจะโผล่ขึ้นคราวหนึ่งๆ จะสอดคอให้เข้าไปในแอกซึ่งมีช่องเดียวโน้นได้บ้างหรือหนอ? ภิกษุทั้งหลายกราบทูลว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ถ้าล่วงกาลนานไปบางครั้งบางคราว เต่าจะสอดคอให้เข้าไปในแอกนั้นได้บ้าง ดูกรภิกษุทั้งหลาย เต่าตาบอด ต่อล่วงร้อยปีๆ มันจะโผล่ขึ้นคราวหนึ่งๆ สอดคอให้เข้าไปในแอก ซึ่งมีช่องเดียวโน้น ยังจะเร็วกว่า เราย่อมกล่าวความเป็นมนุษย์ เพราะคนพาลผู้ไปสู่วินิบาตแล้วคราวเดียวก็หามิได้ ข้อนั้น เพราะเหตุไร เพราะว่าในวินิบาตนี้ ไม่มีการประพฤติธรรม การประพฤติชอบ การกระทำกุศล การกระทำบุญ มีแต่การเคี้ยวกินกันและกัน การเคี้ยวกินผู้มีกำลังน้อยกว่า ย่อมเป็นไปในวินิบาตนี้ ข้อนั้นเพราะเหตุไร? เพราะไม่เห็นอริยสัจ ๔ อริยสัจ ๔ เป็นไฉน คือ ทุกขอริยสัจ ฯลฯ ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทาอริยสัจ ดูกรภิกษุทั้งหลาย เพราะฉะนั้นแหละ เธอทั้งหลาย พึงกระทำความเพียร เพื่อรู้ตามความเป็นจริง ว่า นี้ทุกข์ ฯลฯ นี้ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทา. ดูกรภิกษุทั้งหลาย เปรียบเหมือนมหาปฐพีนี้มีน้ำเป็นอันเดียวกัน บุรุษโยนแอกซึ่งมีช่องเดียวลงไปในมหาปฐพีนั้น ลมทิศบูรพาพัดเอาแอกนั้นไปทางทิศประจิม ลมทิศประจิมพัดเอาไปทางทิศบูรพา ลมทิศอุดรพัดเอาไปทางทิศทักษิณ ลมทิศทักษิณพัดเอาไปทางทิศอุดร เต่าตาบอดมีอยู่ในมหาปฐพีนั้น ต่อล่วงร้อยปีๆ มันจะโผล่ขึ้นคราวหนึ่งๆ เธอทั้งหลายจะสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน เต่าตาบอดนั้น ต่อล่วงร้อยปีๆ มันจะโผล่ขึ้นคราวหนึ่งๆ จะสอดคอให้เข้าไปในแอกซึ่งมีช่องเดียวโน้นได้บ้างหรือหนอ ภิกษุทั้งหลายกราบทูลว่า ข้าแต่พระองค์ ผู้เจริญ ข้อที่เต่าตาบอด ต่อล่วงร้อยปีๆ มันจะโผล่ขึ้นคราวหนึ่งๆ จะสอดคอเข้าไปในแอกซึ่งมีช่องเดียวโน้นเป็นของยาก ฉันนั้นภิกษุทั้งหลาย "การได้ความเป็นมนุษย์เป็นของยาก" "พระตถาคตอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าจะอุบัติในโลกเป็นของยาก" "ธรรมวินัยที่พระตถาคตประกาศแล้วจะรุ่งเรืองในโลก ก็เป็นของยาก" ความเป็นมนุษย์นี้เขาได้แล้ว พระตถาคตอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าอุบัติแล้วในโลก และธรรมวินัยที่ตถาคตประกาศแล้วก็รุ่งเรืองอยู่ในโลก ดูกรภิกษุทั้งหลาย เพราะฉะนั้นแหละ เธอทั้งหลายพึงกระทำความเพียรเพื่อรู้ตามความเป็นจริงว่า นี้ทุกข์ ฯลฯ นี้ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทา (.นี้ทุกข์ นี้เหตุเกิดทุกข์ นี้ความดับลงแห่งทุกข์ นี้ทางดำเนินชีวิตเฉพาะให้ถึงความดับลงแห่งทุกข์ หรือที่รู้จักกันว่า อริยสัจสี่) พระไตรปิฎก มหาวาร. สํ. ๑๙/๕๖๘/๑๗๔๔. ฉิคคฬสูตรที่ ๑ [๑๗๔๓] เสยฺยถาปิ ภิกฺขเว ปุริโส มหาสมุทฺเท เอกจฺฉิคฺคฬํ ยุคํ ปกฺขิเปยฺย ตตฺราปิสฺส กาโณ กจฺฉโป โส วสฺสสตสฺส วสฺสสตสฺส อจฺจเยน สกึ สกึ อุมฺมุชฺเชยฺยฯ ตํ กึ มญฺญถ ภิกฺขเว อปิ นุ โส กาโณ กจฺฉโป วสฺสสตสฺส วสฺสสตสฺส อจฺจเยน สกึ สกึ อุมฺมุชฺชนฺโต อมุสฺมึ เอกจฺฉิคฺคเฬ ยุเค คีวํ ปเวเสยฺยาติฯ ยทิ นูน ภนฺเต กทาจิ กรหจิ ทีฆสฺส อทฺธุโน อจฺจเยนาติฯ ขิปฺปตรํ โข โส ภิกฺขเว กาโณกจฺฉโป วสฺสสตสฺส วสฺสสตสฺส อจฺจเยน สกึ สกึ อุมฺมุชฺชนฺโต อมุสฺมึ เอกจฺฉิคฺคเฬ ยุเค คีวํ ปเวเสยฺยฯ น เตฺววาหํ ภิกฺขเว สกึ วินิปาตคเตน พาเลน มนุสฺสตฺตํ วทามิฯ ตํ กิสฺส เหตุฯ น เหตฺถ ภิกฺขเว อตฺถิ ธมฺมจริยา สมจริยา กุสลกิริยา ปุญฺญกิริยา อญฺญมญฺญขาทิกาฯ เอตฺถ ภิกฺขเว วตฺตติ ทุพฺพลขาทิกาฯ ตํ กิสฺส เหตุฯ อทิฏฺฐตฺตา ภิกฺขเว จตุนฺนํ อริยสจฺจานํฯ กตเมสํ จตุนฺนํฯ ทุกฺขสฺส อริยสจฺจสฺสฯ เปฯ ทุกฺขนิโรธคามินีปฏิปทาย อริยสจฺจสฺสฯ ตสฺมา ติห ภิกฺขเว อิทํ ทุกฺขนฺติ โยโค กรณีโยฯ เปฯ อยํ ทุกฺขนิโรธคามินี ปฏิปทาติ โยโค กรณีโยติฯ ฉิคคฬสูตรที่ ๒ [๑๗๔๔] เสยฺยถาปิ ภิกฺขเว อยํ มหาปฐวี เอโกทิกา อสฺส ตตฺร ปุริโส เอกจฺฉิคฺคฬํ ยุคํ ปกฺขิเปยฺย ตเมนํ ปุรตฺถิโม วาโต ปจฺฉิเมน สํหเรยฺย ปจฺฉิโม วาโต ปุรตฺถิเมน สํหเรยฺย อุตฺตโร วาโต ทกฺขิเณน สํหเรยฺย ทกฺขิโณ วาโต อุตฺตเรน สํหเรยฺย ตตฺรสฺส กาโณ กจฺฉโป โส วสฺสสตสฺส วสฺสสตสฺส อจฺจเยน สกึ สกึ อุมฺมุชฺเชยฺยฯ ตํ กึ มญฺญถ ภิกฺขเว อปิ นุ โข กาโณ กจฺฉโป วสฺสสตสฺส วสฺสสตสฺส อจฺจเยนสกึ สกึ อุมฺมุชฺชนฺโต อมุสฺมึ เอกจฺฉิคฺคเฬ ยุเค คีวํ ปเวเสยฺยาติฯ อธิจฺจมิทํ ภนฺเต ยํ โส กาโณ กจฺฉโป วสฺสสตสฺส วสฺสสตสฺส อจฺจเยน สกึ สกึ อุมฺมุชฺชนฺโต อมุสฺมึ เอกจฺฉิคฺคเฬ ยุเค คีวํ ปเวเสยฺยาติฯ เอวํ อธิจฺจมิทํ ภิกฺขเว ยํ มนุสฺสตฺตํ ลภติฯ เอวํ อธิจฺจมิทํ ภิกฺขเว ยํ ตถาคโต โลเก อุปฺปชฺชติ อรหํ สมฺมาสมฺพุทฺโธฯ เอวํ อธิจฺจมิทํ ภิกฺขเว ยํ ตถาคตปฺปเวทิโต ธมฺมวินโย โลเก ทิปฺปติฯ ตสฺสิทํ ภิกฺขเว มนุสฺสตฺตํ ลทฺธํ ตถาคโต จ โลเก อุปฺปนฺโน อรหํ สมฺมาสมฺพุทฺโธ ตถาคตปฺปเวทิโต จ ธมฺมวินโย โลเก ทิปฺปติฯ ตสฺมา ติห ภิกฺขเว อิทํ ทุกฺขนฺติ โยโค กรณีโยฯ เปฯ อยํ ทุกฺขนิโรธคามินี ปฏิปทาติ โยโค กรณีโยติฯ --------------------------------------- ภาพวาดโดย คุณ พิสิษฐ์ สงเคราะห์ --------------------------------------- 人生難得佛經：《涅槃經》“生世為人難，值佛世亦難，猶如大海中盲龜，值浮孔。 “清凈法寶，難得見聞。我今已聞，猶如盲龜，值浮木孔。” 《圓覺經》“浮木盲龜難值遇。” 《稱揚諸佛功德經》“壹切世界設滿中水，水上有板，而板有孔。有壹盲龜，於百歲中，乃壹舉頭。欲值於孔，斯亦甚難。求索人身，甚難甚難。” 《雜阿含經》在幽暗的大海深處，住了壹只烏龜，這只烏龜雖然壽命比宇宙還要漫長，但是它的雙眼卻瞎了，看不見壹絲的光明，在漆黑的深海裏，它生活在永無止境的黑暗之中，每經過壹百年，才有機會浮出廣袤的海面。大海中飄蕩著壹根長長圓圓的浮木，浮木的中間挖有如其勁項壹般大小的孔洞。亙古洪荒以來，浮木就隨著驚濤駭浪忽東忽西，載浮載沈。瞎了眼睛的盲龜要憑藉它的感覺，在茫茫的大海中，追逐浮木不定的方向。當每壹百年才浮出壹次水面的盲龜尖尖的頭恰巧頂住浮木小小的洞穴時，便能重見光明，獲得人身。潮來潮去，壹百年壹百年的歲月更替流逝，盲龜依舊沈浮於生死的洪流大海，找不到那抉定它命運的浮木。又壹個壹百年，當盲龜再度浮出水面，頭才接觸到清涼的空氣，突然壹頭撞進浮木的小小洞孔，轟然壹響，眼前霎時霞光萬丈，盲龜終於脫離久遠以來笨重的軀殼，蛻變成為壹個俊秀的童子，睜開眼睛覷著滾滾的紅塵。