รถเมลล์ไทย

ตั๋วรถเมลล์

“ถ้าป้ายไม่เขียน พวกคุณทำกันไม่เป็นใช่ไหม ?”
วันนี้ตอนเย็นขึ้นรถเมล์จากหน้าทำเนียบรัฐบาล กลับไปที่พัก (อุตส่าห์จะช่วยลดโลกร้อน)
เกิดเหตุการณ์ขึ้น จะบอกว่าไม่คาดคิดก็ไม่ใช่ เพราะวันนี้ผมไหว้พระตอนเช้า จู่ๆกระบอกใส่ธูปก็ตกร่วงลงมา ผมก็สังหรณ์ใจว่าจะเกิดเรื่องไม่ดี แต่ไม่ได้คิดมากจริงจังมาก ก็ผ่านๆไป

ตกเย็น เห็นรถเมล์สาย 16 วิ่งผ่านมา ในมือก็กำลังจะรับโทรศัพท์ของน้องสาว เนื่องจากวันนี้เธอต้องเดินทางไปญี่ปุ่น ปรากฎว่าพอเราเจออุทธาหรณ์ที่เคยเห็นว่า คนโทรศัพท์แล้วก้าวขึ้นรถเมลล์ไปด้วยมักจะเกิดอุบัติเหตุ ผมก็ปิดมือถือ แล้วต้องหอบสังขารวิ่งขึ้นรถ แต่ก็มีผู้หญิงหลายท่าน ผมก็รอๆให้พวกเขาขึ้นหมดก่อน ทันใดกะลังก้าวขึ้นไม่เต็มที่ รถก็ออกตัวด้วยความรวดเร็ว ผมเสียหลักเกือบตกรถ

ขึ้นไปบนรถ กระเป๋ารถเมล์มองหน้าทำตาขวาง ผมก็พูดด้วยเสียงดังว่า คนจะขึ้นรถไม่หัดระวัง ยังมาทำตามขวาง เธอคนนั้นตอบมาว่า ขึ้นรถต้องหัดดู มัวทำอะไรอยู่เล่า ผมจึงพูดต่อว่า ผมระวังตัวแล้ว มือถือก็ปิด วิ่งตามรถคุณอีก แบบนี้หาว่าไม่ตั้งใจขึ้นรถหรือไง แล้วเธอก็เงียบ

ทันใดก็เหลือบไปเห็นป้ายที่ทุกทีผมเห็นแล้วชื่นใจนะ ที่ว่าถ้าพนักงานไม่กล่าวสวีสดี หรือขอบคุณ โปรดแจ้ง เบอร์…… ฯ แต่พอ่วันนี้มาอ่านก็เลยคิดได้ว่า อ้อ เค้าไม่ได้เขียนว่า ขอโทษ เลยพูดขอโทษกันไม่เป็น ทั้งคนขับรถทีขับต่อไปแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้น กระเป๋ารถเมล์ที่ตำหนิผู้โดยสาร ทั้งๆที่ตัวเองยืนมองอยู่ที่ประตูตลอด แต่เป็นใบ้

“””คนเรานะท่านทั้งหลาย ถ้ารู้จักเพ่งโทษตนเองก่อน สำรวจตนเองก่อน แล้วค่อยไปเพ่งโทษหรือว่ากล่าวผู้อื่นนะ ความบาดหมาง หรือความผิดพลาดจะเกิดได้น้อยกว่านี้ เรียกว่าเราเตือนตนด้วยตนเองตลอดเวลา เรียกว่าเราเป็นคนมีสติตามพุทธโอวาท แต่คนสมัยนี้ เกิดอะไรขึ้น คิดแวปแรก ชั้นถูกแล้ว ชั้นทำดีแล้วเสมอๆ สุดท้ายเจ๊งทุกราย”””

ดวงที่ผมดูหลายท่านก็เป็นคล้ายๆเช่นนี้ แต่ทุกท่านย่อมต้องได้รับการให้อภัยได้ เพราะท่านรู้เท่าไม่ถึงการณ์ที่คิดว่าตัวเองทำถูกต้องตามดวงชะตา (ถูกตามดวง กับถูกตามที่ท่านคิดว่าควรจะเป็นหลายครั้งต่างกันนะ) ผมจึงต้องมาช่วยส่อง ช่วยมอง ช่วยแก้ไขให้ ด้วยคำแนะนำที่ไม่ละเมิดความถูกต้องทางศีลธรรมเป็นหลักของผม

แต่กระเป๋ารถเมลล์คนนั้น ต้องใช้คำว่า โง่ แล้วยังนึกว่าตัวเองถูก ทำงานเหนื่อยทั้งวันย่อมมีอารมณ์บ้าง เผลอบ้างผมเข้าใจ แต่ว่าหน้าที่คือหน้าที่ ต้องทำโดยปราศจากอคติ และปราศจากอารมณ์ สิ่งสำคัญคือ ถ้าคิดว่าทำงานเพื่อรับใช้มวลชน (องค์การขนส่งมวลชนแล้ว) ลูกค้าต้องมาก่อน และเมื่อเกิดเหตุการณ์ก่อนได้รับการตรวจสอบผลที่แน่ชัดว่าใครถูกใครผิด ลูกค้าต้องถูกก่อนเสมอ เพราะนี้คือหัวใจหลักของงานบริการ

ตุลาคม 16, 2014
Posted in ทั่วไป
ป้ายกำกับ:รถเมลล์ไทย

กิจฺโฉ มนุสฺสปฏิลาโภ 人生難得 "ว่าด้วยความเป็นมนุษย์ยาก" --------------------------------------- ฉิคคฬสูตรที่ ๑-๒ ดูกรภิกษุทั้งหลาย เปรียบเหมือนบุรุษโยนแอก ซึ่งมีช่องเดียวลงไปในมหาสมุทร เต่าตาบอดมีอยู่ในมหาสมุทรนั้น ต่อล่วงร้อยปีๆ มันจะโผล่ขึ้นคราวหนึ่งๆ เธอทั้งหลายจะสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน เต่าตาบอดนั้น ต่อล่วงร้อยปีๆ มันจะโผล่ขึ้นคราวหนึ่งๆ จะสอดคอให้เข้าไปในแอกซึ่งมีช่องเดียวโน้นได้บ้างหรือหนอ? ภิกษุทั้งหลายกราบทูลว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ถ้าล่วงกาลนานไปบางครั้งบางคราว เต่าจะสอดคอให้เข้าไปในแอกนั้นได้บ้าง ดูกรภิกษุทั้งหลาย เต่าตาบอด ต่อล่วงร้อยปีๆ มันจะโผล่ขึ้นคราวหนึ่งๆ สอดคอให้เข้าไปในแอก ซึ่งมีช่องเดียวโน้น ยังจะเร็วกว่า เราย่อมกล่าวความเป็นมนุษย์ เพราะคนพาลผู้ไปสู่วินิบาตแล้วคราวเดียวก็หามิได้ ข้อนั้น เพราะเหตุไร เพราะว่าในวินิบาตนี้ ไม่มีการประพฤติธรรม การประพฤติชอบ การกระทำกุศล การกระทำบุญ มีแต่การเคี้ยวกินกันและกัน การเคี้ยวกินผู้มีกำลังน้อยกว่า ย่อมเป็นไปในวินิบาตนี้ ข้อนั้นเพราะเหตุไร? เพราะไม่เห็นอริยสัจ ๔ อริยสัจ ๔ เป็นไฉน คือ ทุกขอริยสัจ ฯลฯ ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทาอริยสัจ ดูกรภิกษุทั้งหลาย เพราะฉะนั้นแหละ เธอทั้งหลาย พึงกระทำความเพียร เพื่อรู้ตามความเป็นจริง ว่า นี้ทุกข์ ฯลฯ นี้ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทา. ดูกรภิกษุทั้งหลาย เปรียบเหมือนมหาปฐพีนี้มีน้ำเป็นอันเดียวกัน บุรุษโยนแอกซึ่งมีช่องเดียวลงไปในมหาปฐพีนั้น ลมทิศบูรพาพัดเอาแอกนั้นไปทางทิศประจิม ลมทิศประจิมพัดเอาไปทางทิศบูรพา ลมทิศอุดรพัดเอาไปทางทิศทักษิณ ลมทิศทักษิณพัดเอาไปทางทิศอุดร เต่าตาบอดมีอยู่ในมหาปฐพีนั้น ต่อล่วงร้อยปีๆ มันจะโผล่ขึ้นคราวหนึ่งๆ เธอทั้งหลายจะสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน เต่าตาบอดนั้น ต่อล่วงร้อยปีๆ มันจะโผล่ขึ้นคราวหนึ่งๆ จะสอดคอให้เข้าไปในแอกซึ่งมีช่องเดียวโน้นได้บ้างหรือหนอ ภิกษุทั้งหลายกราบทูลว่า ข้าแต่พระองค์ ผู้เจริญ ข้อที่เต่าตาบอด ต่อล่วงร้อยปีๆ มันจะโผล่ขึ้นคราวหนึ่งๆ จะสอดคอเข้าไปในแอกซึ่งมีช่องเดียวโน้นเป็นของยาก ฉันนั้นภิกษุทั้งหลาย "การได้ความเป็นมนุษย์เป็นของยาก" "พระตถาคตอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าจะอุบัติในโลกเป็นของยาก" "ธรรมวินัยที่พระตถาคตประกาศแล้วจะรุ่งเรืองในโลก ก็เป็นของยาก" ความเป็นมนุษย์นี้เขาได้แล้ว พระตถาคตอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าอุบัติแล้วในโลก และธรรมวินัยที่ตถาคตประกาศแล้วก็รุ่งเรืองอยู่ในโลก ดูกรภิกษุทั้งหลาย เพราะฉะนั้นแหละ เธอทั้งหลายพึงกระทำความเพียรเพื่อรู้ตามความเป็นจริงว่า นี้ทุกข์ ฯลฯ นี้ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทา (.นี้ทุกข์ นี้เหตุเกิดทุกข์ นี้ความดับลงแห่งทุกข์ นี้ทางดำเนินชีวิตเฉพาะให้ถึงความดับลงแห่งทุกข์ หรือที่รู้จักกันว่า อริยสัจสี่) พระไตรปิฎก มหาวาร. สํ. ๑๙/๕๖๘/๑๗๔๔. ฉิคคฬสูตรที่ ๑ [๑๗๔๓] เสยฺยถาปิ ภิกฺขเว ปุริโส มหาสมุทฺเท เอกจฺฉิคฺคฬํ ยุคํ ปกฺขิเปยฺย ตตฺราปิสฺส กาโณ กจฺฉโป โส วสฺสสตสฺส วสฺสสตสฺส อจฺจเยน สกึ สกึ อุมฺมุชฺเชยฺยฯ ตํ กึ มญฺญถ ภิกฺขเว อปิ นุ โส กาโณ กจฺฉโป วสฺสสตสฺส วสฺสสตสฺส อจฺจเยน สกึ สกึ อุมฺมุชฺชนฺโต อมุสฺมึ เอกจฺฉิคฺคเฬ ยุเค คีวํ ปเวเสยฺยาติฯ ยทิ นูน ภนฺเต กทาจิ กรหจิ ทีฆสฺส อทฺธุโน อจฺจเยนาติฯ ขิปฺปตรํ โข โส ภิกฺขเว กาโณกจฺฉโป วสฺสสตสฺส วสฺสสตสฺส อจฺจเยน สกึ สกึ อุมฺมุชฺชนฺโต อมุสฺมึ เอกจฺฉิคฺคเฬ ยุเค คีวํ ปเวเสยฺยฯ น เตฺววาหํ ภิกฺขเว สกึ วินิปาตคเตน พาเลน มนุสฺสตฺตํ วทามิฯ ตํ กิสฺส เหตุฯ น เหตฺถ ภิกฺขเว อตฺถิ ธมฺมจริยา สมจริยา กุสลกิริยา ปุญฺญกิริยา อญฺญมญฺญขาทิกาฯ เอตฺถ ภิกฺขเว วตฺตติ ทุพฺพลขาทิกาฯ ตํ กิสฺส เหตุฯ อทิฏฺฐตฺตา ภิกฺขเว จตุนฺนํ อริยสจฺจานํฯ กตเมสํ จตุนฺนํฯ ทุกฺขสฺส อริยสจฺจสฺสฯ เปฯ ทุกฺขนิโรธคามินีปฏิปทาย อริยสจฺจสฺสฯ ตสฺมา ติห ภิกฺขเว อิทํ ทุกฺขนฺติ โยโค กรณีโยฯ เปฯ อยํ ทุกฺขนิโรธคามินี ปฏิปทาติ โยโค กรณีโยติฯ ฉิคคฬสูตรที่ ๒ [๑๗๔๔] เสยฺยถาปิ ภิกฺขเว อยํ มหาปฐวี เอโกทิกา อสฺส ตตฺร ปุริโส เอกจฺฉิคฺคฬํ ยุคํ ปกฺขิเปยฺย ตเมนํ ปุรตฺถิโม วาโต ปจฺฉิเมน สํหเรยฺย ปจฺฉิโม วาโต ปุรตฺถิเมน สํหเรยฺย อุตฺตโร วาโต ทกฺขิเณน สํหเรยฺย ทกฺขิโณ วาโต อุตฺตเรน สํหเรยฺย ตตฺรสฺส กาโณ กจฺฉโป โส วสฺสสตสฺส วสฺสสตสฺส อจฺจเยน สกึ สกึ อุมฺมุชฺเชยฺยฯ ตํ กึ มญฺญถ ภิกฺขเว อปิ นุ โข กาโณ กจฺฉโป วสฺสสตสฺส วสฺสสตสฺส อจฺจเยนสกึ สกึ อุมฺมุชฺชนฺโต อมุสฺมึ เอกจฺฉิคฺคเฬ ยุเค คีวํ ปเวเสยฺยาติฯ อธิจฺจมิทํ ภนฺเต ยํ โส กาโณ กจฺฉโป วสฺสสตสฺส วสฺสสตสฺส อจฺจเยน สกึ สกึ อุมฺมุชฺชนฺโต อมุสฺมึ เอกจฺฉิคฺคเฬ ยุเค คีวํ ปเวเสยฺยาติฯ เอวํ อธิจฺจมิทํ ภิกฺขเว ยํ มนุสฺสตฺตํ ลภติฯ เอวํ อธิจฺจมิทํ ภิกฺขเว ยํ ตถาคโต โลเก อุปฺปชฺชติ อรหํ สมฺมาสมฺพุทฺโธฯ เอวํ อธิจฺจมิทํ ภิกฺขเว ยํ ตถาคตปฺปเวทิโต ธมฺมวินโย โลเก ทิปฺปติฯ ตสฺสิทํ ภิกฺขเว มนุสฺสตฺตํ ลทฺธํ ตถาคโต จ โลเก อุปฺปนฺโน อรหํ สมฺมาสมฺพุทฺโธ ตถาคตปฺปเวทิโต จ ธมฺมวินโย โลเก ทิปฺปติฯ ตสฺมา ติห ภิกฺขเว อิทํ ทุกฺขนฺติ โยโค กรณีโยฯ เปฯ อยํ ทุกฺขนิโรธคามินี ปฏิปทาติ โยโค กรณีโยติฯ --------------------------------------- ภาพวาดโดย คุณ พิสิษฐ์ สงเคราะห์ --------------------------------------- 人生難得佛經：《涅槃經》“生世為人難，值佛世亦難，猶如大海中盲龜，值浮孔。 “清凈法寶，難得見聞。我今已聞，猶如盲龜，值浮木孔。” 《圓覺經》“浮木盲龜難值遇。” 《稱揚諸佛功德經》“壹切世界設滿中水，水上有板，而板有孔。有壹盲龜，於百歲中，乃壹舉頭。欲值於孔，斯亦甚難。求索人身，甚難甚難。” 《雜阿含經》在幽暗的大海深處，住了壹只烏龜，這只烏龜雖然壽命比宇宙還要漫長，但是它的雙眼卻瞎了，看不見壹絲的光明，在漆黑的深海裏，它生活在永無止境的黑暗之中，每經過壹百年，才有機會浮出廣袤的海面。大海中飄蕩著壹根長長圓圓的浮木，浮木的中間挖有如其勁項壹般大小的孔洞。亙古洪荒以來，浮木就隨著驚濤駭浪忽東忽西，載浮載沈。瞎了眼睛的盲龜要憑藉它的感覺，在茫茫的大海中，追逐浮木不定的方向。當每壹百年才浮出壹次水面的盲龜尖尖的頭恰巧頂住浮木小小的洞穴時，便能重見光明，獲得人身。潮來潮去，壹百年壹百年的歲月更替流逝，盲龜依舊沈浮於生死的洪流大海，找不到那抉定它命運的浮木。又壹個壹百年，當盲龜再度浮出水面，頭才接觸到清涼的空氣，突然壹頭撞進浮木的小小洞孔，轟然壹響，眼前霎時霞光萬丈，盲龜終於脫離久遠以來笨重的軀殼，蛻變成為壹個俊秀的童子，睜開眼睛覷著滾滾的紅塵。