*บทสวดมนต์

อ่านให้เข้าใจเบื้องต้นก่อน แล้วค่อยปฎิบัติด้วยจิตอ่อนน้อมเคารพ
ผมได้รับพระคุณอย่างยิ่งจากพระพุทธศาสนา พุทธบริษัท

ที่ต้องให้ทุกท่านสวดมนต์ก่อนเพื่อให้มีสติ
ระลึกสำนึกในพระคุณของพระรัตนตรัยที่ช่วยให้สรรพสัตว์ล่วงทุกข์พ้นทุกข์ได้
ไม่ว่าจะเป็นทางโลกียะ หรือ โลกุตระ และระลึกได้ว่าเราทำกรรมอันใดไว้ย่อมได้รับผลของกรรมนั้น
เราอยู่ในโลกที่มีสรรพสัตว์เกี่ยวข้องกันมากมาย หลายภพภูมิ
จึงควรอยู่ด้วยสติปัญญา ช่วยเหลือ และมีเมตตาต่อกันและกัน ดังนี้

(กราบ ๕ หน )
กราบหนึ่ง พระพุทธ กราบสอง พระธรรม กราบสาม พระสงฆ์
กราบสี่ พ่อแม่ผู้มีพระคุณ กราบห้า ครูอาจารย์และสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่เคารพที่มีคุณ

(กล่าวคำบูชาพระรัตนตรัย)
อะระหัง สัมมาสัมพุทโธ ภะคะวา พุทธังภะคะวันตัง อะภิวาเทมิ (กราบ ๑ หน)
สะวากขาโต ภะคะวะตา ธัมโม ธัมมัง นะมัสสามิ (กราบ ๑ หน)
สุปฏิปันโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ สังฆังนะมามิ (กราบ ๑ หน)

นะโม ตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมาสัมพุทธัสสะฯ
นะโม ตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมาสัมพุทธัสสะฯ
นะโม ตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมาสัมพุทธัสสะฯ
ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคเจ้าพระองค์นั้น ซึ่งเป็นผู้ไกลจากกิเลส ตรัสรู้ชอบได้โดยพระองค์เอง
(กราบ ๑ หน)

พุทธัง สะระณัง คัจฉามิ ธัมมัง สะระณัง คัจฉามิ สังฆัง สะระณัง คัจฉามิ
ทุติยัมปิ พุทธัง สะระนัง คัจฉามิ ทุติยัมปิ ธัมมัง สะระนัง คัจฉามิ ทุติยัมปิ สังฆัง สะระนัง คัจฉามิ
ตะติยัมปิ พุทธัง สะระนัง คัจฉามิ ตะติยัมปิ ธัมมัง สะระนัง คัจฉามิ ตะติยัมปิ สังฆัง สะระนัง คัจฉามิ
ข้าพเจ้าขอถือเอาพระพุทธเจ้า พระธรรมเจ้า พระสังฆเจ้า เป็นที่พึ่งที่ระลึกสูงสุด
(กราบ ๑ หน)

ปาณาติปาตา เวระมะณี สิกขาปะทัง สะมาทิยามิ
ขอตั้งเจตนา งดเว้นจากการเบียดเบียนสัตว์ด้วยตนเอง หรือใช้ผู้อื่นเบียดเบียน
อะทินนาทานา เวระมะณี สิกขาปะทัง สะมาทิยามิ
ขอตั้งเจตนา งดเว้นจากการลักโกงของผู้อื่นด้วยตนเอง และไม่ใช้ให้ผู้อื่นลักโกง
กาเมสุมิจฉาจารา เวระมะณี สิกขาปะทัง สะมาทิยามิ
ขอตั้งเจตนา งดเว้นจากการประพฤติผิดพรหมจรรย์
มุสาวาทา เวระมะณี สิกขาปะทัง สะมาทิยามิ
ขอตั้งเจตนา งดเว้นจากการพูดไม่จริง พูดล่อลวงอำพราง
สุราเมระยะมัชชะปะมาทัฏฐานา เวระมะณี สิกขาปะทัง สะมาทิยามิ
ขอตั้งเจตนา งดเว้นจากการดื่มสุรา หรือสิ่งเสพติดทั้งหลาย อันเป็นที่ตั้งแห่งความประมาท
(กราบ ๑ หน)

สวดแล้วโปรดตั้งใจรักษาศีลห้าให้ครบอย่างน้อย ๑ วัน วันใดก็ได้ หรือมากกว่า ก็ได้จะดีมาก

อิมินา ปุญญะกัมเมนะ อุปัชฌายา คุณุตตะรา
(ด้วยบุญนี้ อุททิศให้ อุปัชฌาย์ ผู้เลิศคุณ)
อาจะริยูปะการาจะ มาตาปิตา จะ ญาตะกา
(แลอาจารย์ ผู้เกื้อหนุน ทั้งพ่อแม่ และปวงญาติ)
สุริโย จันทิมา ราชา คุณะวันตา นะราปิ จะ
(สูรย์จันทร์ และราชา ผู้ทรงคุณหรือสูงชาติ)
พรัหมะมารา จะ อินทา จะ โลกะปาลา จะ เทวะตา
(พรหม มาร และอินทราช ทั้งทวยเทพ และโลกบาล)
ยะโม มิตตา มะนุสสา จะ มัชฌัตตา เวริกาปิ จะ
(ยมราช มนุษย์มิตร ผุ้เป็นกลาง ผู้จองผลาญ)
สัพเพ สัตตา สุขี โหนตุ ปุญญานิ ปะกะตานิ เม
(ขอให้สุขศานติ์ทุกทั่วหน้า อย่าทุกข์ทน บุญผองที่ข้าทำจงอำนวยศุภผล)
สุขัง จะ ติวิธัง เทนตุ ขิปปัง ปาเปถะ โว มะตัง
(ให้สุขสามอย่างล้น ให้ลุถึงนิพพานพลัน)

อิมินา ปุญญะกัมเมนะ อิมินา อุททิเสนะ จะ
(ด้วยบุญนี้ที่เราทำ และอุทิศให้ปวงสัตว์)
ขิปปังหัง สุละเภ เจวะ ตัณหุปาทานะเฉทะนัง
(เราพลันได้ ซึ่งการตัด ตัวตัณหา อุปาทาน)
เย สันตาเน หินา ธัมมา ยาวะ นิพพานะโต มะมัง
(สิ่งชั่วในดวงใจ กว่าเราจะถึงนิพพาน)
นัสสันตุ สัพพะทา เยวะ ยัตถะ ชาโต ภะเว ภะเว
(มลายสิ้นจากสันดาน ทุกๆ ภพ ที่เราเกิด)
อุชุจิตตัง สะติปัญญา สัลเลโข วิริยัมหินา
(มีจิตตรง และสติปัญญาอันประเสริฐ พร้อมทั้งความเพียรเลิศเป็นเครื่องขูดกิเลสหาย)
มารา ละภันตะ โนกาสัง กาตุญจะ วิริเยสุ เม
(โอกาสอย่าพึงมี แก่หมูมารทั้งสิ้นทั้งหลาย เป็นช่อง ประทุษร้ายทำลายล้างความเพียรจม)
พุทธาทิปะวะโร นาโถธัมโม นาโถ วะรุตตะโม
(พระพุทธผู้วรนาถ พระธรรมที่พึ่งอุดม)
นาโถ ปัจเจกะพุทโธ จะ สังโฆ นาโถตตะโร มะมัง
(พระปัจเจกะพุทะสมทบ พระสงฆ์ ที่ผึ่งพยอง)
เตโสตตะมานุภาเวนะ มาโรกาสัง ละภันตุ มา
(ด้วยอานุภาพนั้นขอหมู่มารอย่าได้ช่อง)
ทะสะปุญญานุภาเวนะ มาโรกาสัง ละภันตุ มา
(ด้วยเดชบุญทั้งสิบป้องอย่าเปิดโอกาสแก่มารเทอญ)
(เสร็จแล้วให้ทำการกรวดน้ำ พร้อมกับสวดคาถาด้านล่าง)

อิมัง ทานะ กัมมัง นิพพานะปัจจัยโย โหตุ โน นิจจัง

อิมัง สีละ กัมมัง นิพพานะปัจจัยโย โหตุ โน นิจจัง
อิมัง ภาวนา กัมมัง นิพพานะปัจจัยโย โหตุ โน นิจจัง
ยังกิญจิ กุสะลัง กัตตัพพัง กัมมัง สัปเปหิ กะเตหิ กะตัง ปุญญัง โน อนุโมทันตุ สุณันตุ โภนโต
เย เตวา อัสมิง ฐาเน อาทิคะตา ฑีฆายุกา สะทา โหนตุ สัพเพ สัพพะ สัตตานัง สุขี อัตตานัง
ปะริหะรันตุ มาตาปิตา สุขิตา โหนตุ ทุกขัปปะมุญจันตุ สัพเพ ญาติกา สุขิตา โหนตุ
ทุกขับปะมุญจันตุ สัพเพ อญาติกา สุขิตา โหนตุ ทุกขับปปะมุญจันตุ สัพเพ ปิสา สัพเพ ยักขา
สัพเพเปตา สุขิตา โหนตุ สัพเพ เทวา สุขิตา โหนตุ ทุกขับปะมุญจันตุ สัพเพ อาจาริยุปัชฌายา
สุขิตา โหนตุ ทุกขัปปะมุญจันตุ สัพพะสัมปัตตีนัง สะมิชฌันตุโว
(*เสร็จแล้ว สำรวมจิตเป็นกุศล อโหสิกรรมตั้งจิตเป็นสมาธิแผ่กุศล แล้วกราบช้าๆ ๑ หน)
(ระลึกขอขมากรรม ที่เคยล่วงเกินหรือทำผิดพลาดด้วยเจตนาหรือไม่เจตนาก็ดี แล้วสวดว่า : )

วันทามิ พุทธัง สัพพัง เม โทสัง ขะมะถะ เม ภันเต
วันทามิ ธัมมัง สัพพัง เม โทสัง ขะมะถะ เม ภันเต
วันทามิ สังฆัง สัพพัง เม โทสัง ขะมะถะ เม ภันเต
วันทามิ คุรุอุปัชฌายาจะริเย สัพพัง เม โทสัง ขะมะถะ เม ภันเต
วันทามิ กัมมัฏฐานัง สัพพัง เม โทสัง ขะมะถะ เม ภันเต
วันทามิ อาราเม พัทธสีมายัง สัพพัง เม โทสังขะมะถะเมภันเต
วันทามิ เจติยัง สัพพังสัพพะฐาเนสุ ปะติฏฐิตา สะรีระธาตุมะหาโพธิง พุทธะรูปัง สะกะลัง สะทา
นาคะโลเก เทวะโลเก พรัหมะโลเก ชัมภูทีเป ลังกาทีเป สะรีระธาตุโย เกสาธาตุโย อะระหันตาธาตุโย เจติยัง คันธะกุฏิง จาตุราสี ติสะหัสเส ธัมมักคันเธ สัพเพสัง ปาทะเจติยัง อะหัง วันทามิ สัพพะโส ฯ

(กราบ ๕ หน)
กราบหนึ่ง พระพุทธ กราบสอง พระธรรม กราบสาม พระสงฆ์
กราบสี่ พ่อแม่แลผู้มีพระคุณ
กราบห้า ครูอาจารย์และสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่เคารพ

ขอบุญบารมีกุศลที่ตนเคยทำไว้ทุกภพชาติ ให้ได้รู้ในสิ่งที่สงสัยและจำเป็น
ขอให้ทำการเปิดชะตาให้่ได้พบทางแก้ไขในทางที่ชอบประกอบด้วยธรรม

– เสร็จ –

สวัสดีค่ะ ซินแส หลัว
ขออนุญาต ซินแส ขัดลอกบทสวดมนต์ ไปใช้สวดส่วนตัวนะค่ะ

ขอบคุณมากค่ะ

อ่านแล้วศรัทธานะคะมีแบบการกุศลด้วยเอาไว้ถ้ารวบรวมเงินได้จะขอให้ท่านดูดวงให้สักครั้ง ลำบากเหลือเกิน

ขอให้ผ่านพ้นไปด้วยดีนะครับ

ยินดีครับ

กิจฺโฉ มนุสฺสปฏิลาโภ 人生難得 "ว่าด้วยความเป็นมนุษย์ยาก" --------------------------------------- ฉิคคฬสูตรที่ ๑-๒ ดูกรภิกษุทั้งหลาย เปรียบเหมือนบุรุษโยนแอก ซึ่งมีช่องเดียวลงไปในมหาสมุทร เต่าตาบอดมีอยู่ในมหาสมุทรนั้น ต่อล่วงร้อยปีๆ มันจะโผล่ขึ้นคราวหนึ่งๆ เธอทั้งหลายจะสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน เต่าตาบอดนั้น ต่อล่วงร้อยปีๆ มันจะโผล่ขึ้นคราวหนึ่งๆ จะสอดคอให้เข้าไปในแอกซึ่งมีช่องเดียวโน้นได้บ้างหรือหนอ? ภิกษุทั้งหลายกราบทูลว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ถ้าล่วงกาลนานไปบางครั้งบางคราว เต่าจะสอดคอให้เข้าไปในแอกนั้นได้บ้าง ดูกรภิกษุทั้งหลาย เต่าตาบอด ต่อล่วงร้อยปีๆ มันจะโผล่ขึ้นคราวหนึ่งๆ สอดคอให้เข้าไปในแอก ซึ่งมีช่องเดียวโน้น ยังจะเร็วกว่า เราย่อมกล่าวความเป็นมนุษย์ เพราะคนพาลผู้ไปสู่วินิบาตแล้วคราวเดียวก็หามิได้ ข้อนั้น เพราะเหตุไร เพราะว่าในวินิบาตนี้ ไม่มีการประพฤติธรรม การประพฤติชอบ การกระทำกุศล การกระทำบุญ มีแต่การเคี้ยวกินกันและกัน การเคี้ยวกินผู้มีกำลังน้อยกว่า ย่อมเป็นไปในวินิบาตนี้ ข้อนั้นเพราะเหตุไร? เพราะไม่เห็นอริยสัจ ๔ อริยสัจ ๔ เป็นไฉน คือ ทุกขอริยสัจ ฯลฯ ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทาอริยสัจ ดูกรภิกษุทั้งหลาย เพราะฉะนั้นแหละ เธอทั้งหลาย พึงกระทำความเพียร เพื่อรู้ตามความเป็นจริง ว่า นี้ทุกข์ ฯลฯ นี้ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทา. ดูกรภิกษุทั้งหลาย เปรียบเหมือนมหาปฐพีนี้มีน้ำเป็นอันเดียวกัน บุรุษโยนแอกซึ่งมีช่องเดียวลงไปในมหาปฐพีนั้น ลมทิศบูรพาพัดเอาแอกนั้นไปทางทิศประจิม ลมทิศประจิมพัดเอาไปทางทิศบูรพา ลมทิศอุดรพัดเอาไปทางทิศทักษิณ ลมทิศทักษิณพัดเอาไปทางทิศอุดร เต่าตาบอดมีอยู่ในมหาปฐพีนั้น ต่อล่วงร้อยปีๆ มันจะโผล่ขึ้นคราวหนึ่งๆ เธอทั้งหลายจะสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน เต่าตาบอดนั้น ต่อล่วงร้อยปีๆ มันจะโผล่ขึ้นคราวหนึ่งๆ จะสอดคอให้เข้าไปในแอกซึ่งมีช่องเดียวโน้นได้บ้างหรือหนอ ภิกษุทั้งหลายกราบทูลว่า ข้าแต่พระองค์ ผู้เจริญ ข้อที่เต่าตาบอด ต่อล่วงร้อยปีๆ มันจะโผล่ขึ้นคราวหนึ่งๆ จะสอดคอเข้าไปในแอกซึ่งมีช่องเดียวโน้นเป็นของยาก ฉันนั้นภิกษุทั้งหลาย "การได้ความเป็นมนุษย์เป็นของยาก" "พระตถาคตอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าจะอุบัติในโลกเป็นของยาก" "ธรรมวินัยที่พระตถาคตประกาศแล้วจะรุ่งเรืองในโลก ก็เป็นของยาก" ความเป็นมนุษย์นี้เขาได้แล้ว พระตถาคตอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าอุบัติแล้วในโลก และธรรมวินัยที่ตถาคตประกาศแล้วก็รุ่งเรืองอยู่ในโลก ดูกรภิกษุทั้งหลาย เพราะฉะนั้นแหละ เธอทั้งหลายพึงกระทำความเพียรเพื่อรู้ตามความเป็นจริงว่า นี้ทุกข์ ฯลฯ นี้ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทา (.นี้ทุกข์ นี้เหตุเกิดทุกข์ นี้ความดับลงแห่งทุกข์ นี้ทางดำเนินชีวิตเฉพาะให้ถึงความดับลงแห่งทุกข์ หรือที่รู้จักกันว่า อริยสัจสี่) พระไตรปิฎก มหาวาร. สํ. ๑๙/๕๖๘/๑๗๔๔. ฉิคคฬสูตรที่ ๑ [๑๗๔๓] เสยฺยถาปิ ภิกฺขเว ปุริโส มหาสมุทฺเท เอกจฺฉิคฺคฬํ ยุคํ ปกฺขิเปยฺย ตตฺราปิสฺส กาโณ กจฺฉโป โส วสฺสสตสฺส วสฺสสตสฺส อจฺจเยน สกึ สกึ อุมฺมุชฺเชยฺยฯ ตํ กึ มญฺญถ ภิกฺขเว อปิ นุ โส กาโณ กจฺฉโป วสฺสสตสฺส วสฺสสตสฺส อจฺจเยน สกึ สกึ อุมฺมุชฺชนฺโต อมุสฺมึ เอกจฺฉิคฺคเฬ ยุเค คีวํ ปเวเสยฺยาติฯ ยทิ นูน ภนฺเต กทาจิ กรหจิ ทีฆสฺส อทฺธุโน อจฺจเยนาติฯ ขิปฺปตรํ โข โส ภิกฺขเว กาโณกจฺฉโป วสฺสสตสฺส วสฺสสตสฺส อจฺจเยน สกึ สกึ อุมฺมุชฺชนฺโต อมุสฺมึ เอกจฺฉิคฺคเฬ ยุเค คีวํ ปเวเสยฺยฯ น เตฺววาหํ ภิกฺขเว สกึ วินิปาตคเตน พาเลน มนุสฺสตฺตํ วทามิฯ ตํ กิสฺส เหตุฯ น เหตฺถ ภิกฺขเว อตฺถิ ธมฺมจริยา สมจริยา กุสลกิริยา ปุญฺญกิริยา อญฺญมญฺญขาทิกาฯ เอตฺถ ภิกฺขเว วตฺตติ ทุพฺพลขาทิกาฯ ตํ กิสฺส เหตุฯ อทิฏฺฐตฺตา ภิกฺขเว จตุนฺนํ อริยสจฺจานํฯ กตเมสํ จตุนฺนํฯ ทุกฺขสฺส อริยสจฺจสฺสฯ เปฯ ทุกฺขนิโรธคามินีปฏิปทาย อริยสจฺจสฺสฯ ตสฺมา ติห ภิกฺขเว อิทํ ทุกฺขนฺติ โยโค กรณีโยฯ เปฯ อยํ ทุกฺขนิโรธคามินี ปฏิปทาติ โยโค กรณีโยติฯ ฉิคคฬสูตรที่ ๒ [๑๗๔๔] เสยฺยถาปิ ภิกฺขเว อยํ มหาปฐวี เอโกทิกา อสฺส ตตฺร ปุริโส เอกจฺฉิคฺคฬํ ยุคํ ปกฺขิเปยฺย ตเมนํ ปุรตฺถิโม วาโต ปจฺฉิเมน สํหเรยฺย ปจฺฉิโม วาโต ปุรตฺถิเมน สํหเรยฺย อุตฺตโร วาโต ทกฺขิเณน สํหเรยฺย ทกฺขิโณ วาโต อุตฺตเรน สํหเรยฺย ตตฺรสฺส กาโณ กจฺฉโป โส วสฺสสตสฺส วสฺสสตสฺส อจฺจเยน สกึ สกึ อุมฺมุชฺเชยฺยฯ ตํ กึ มญฺญถ ภิกฺขเว อปิ นุ โข กาโณ กจฺฉโป วสฺสสตสฺส วสฺสสตสฺส อจฺจเยนสกึ สกึ อุมฺมุชฺชนฺโต อมุสฺมึ เอกจฺฉิคฺคเฬ ยุเค คีวํ ปเวเสยฺยาติฯ อธิจฺจมิทํ ภนฺเต ยํ โส กาโณ กจฺฉโป วสฺสสตสฺส วสฺสสตสฺส อจฺจเยน สกึ สกึ อุมฺมุชฺชนฺโต อมุสฺมึ เอกจฺฉิคฺคเฬ ยุเค คีวํ ปเวเสยฺยาติฯ เอวํ อธิจฺจมิทํ ภิกฺขเว ยํ มนุสฺสตฺตํ ลภติฯ เอวํ อธิจฺจมิทํ ภิกฺขเว ยํ ตถาคโต โลเก อุปฺปชฺชติ อรหํ สมฺมาสมฺพุทฺโธฯ เอวํ อธิจฺจมิทํ ภิกฺขเว ยํ ตถาคตปฺปเวทิโต ธมฺมวินโย โลเก ทิปฺปติฯ ตสฺสิทํ ภิกฺขเว มนุสฺสตฺตํ ลทฺธํ ตถาคโต จ โลเก อุปฺปนฺโน อรหํ สมฺมาสมฺพุทฺโธ ตถาคตปฺปเวทิโต จ ธมฺมวินโย โลเก ทิปฺปติฯ ตสฺมา ติห ภิกฺขเว อิทํ ทุกฺขนฺติ โยโค กรณีโยฯ เปฯ อยํ ทุกฺขนิโรธคามินี ปฏิปทาติ โยโค กรณีโยติฯ --------------------------------------- ภาพวาดโดย คุณ พิสิษฐ์ สงเคราะห์ --------------------------------------- 人生難得佛經：《涅槃經》“生世為人難，值佛世亦難，猶如大海中盲龜，值浮孔。 “清凈法寶，難得見聞。我今已聞，猶如盲龜，值浮木孔。” 《圓覺經》“浮木盲龜難值遇。” 《稱揚諸佛功德經》“壹切世界設滿中水，水上有板，而板有孔。有壹盲龜，於百歲中，乃壹舉頭。欲值於孔，斯亦甚難。求索人身，甚難甚難。” 《雜阿含經》在幽暗的大海深處，住了壹只烏龜，這只烏龜雖然壽命比宇宙還要漫長，但是它的雙眼卻瞎了，看不見壹絲的光明，在漆黑的深海裏，它生活在永無止境的黑暗之中，每經過壹百年，才有機會浮出廣袤的海面。大海中飄蕩著壹根長長圓圓的浮木，浮木的中間挖有如其勁項壹般大小的孔洞。亙古洪荒以來，浮木就隨著驚濤駭浪忽東忽西，載浮載沈。瞎了眼睛的盲龜要憑藉它的感覺，在茫茫的大海中，追逐浮木不定的方向。當每壹百年才浮出壹次水面的盲龜尖尖的頭恰巧頂住浮木小小的洞穴時，便能重見光明，獲得人身。潮來潮去，壹百年壹百年的歲月更替流逝，盲龜依舊沈浮於生死的洪流大海，找不到那抉定它命運的浮木。又壹個壹百年，當盲龜再度浮出水面，頭才接觸到清涼的空氣，突然壹頭撞進浮木的小小洞孔，轟然壹響，眼前霎時霞光萬丈，盲龜終於脫離久遠以來笨重的軀殼，蛻變成為壹個俊秀的童子，睜開眼睛覷著滾滾的紅塵。