ซานหยางไคไท่ ของมงคลจีน แบบที่หนังสือที่ขายทั่วไปไม่เขียนถึง

ซานหยางไคไท่ หรือ ซานหยางเจียวไท่ 三陽開泰

ถ้าแปลเป็นไทยแบบด้านๆก็คือ สามหยางสู่ความร่มเย็นเป็นสุข
ต้องขอท้าวความเป็นพื้นฐานในการอ่านเล็กน้อยว่า บ่อยครั้งมากที่คนจีนมักจะนำธรรมชาติรอบๆตัวมาปรับประยุกต์เป็นสัญลักษณ์เพื่อสื่อถึงความเป็นมงคล ปราชญ์หรือผู้รู้ทั้งหลายมักหยิบยกลักษณะทางธรรมชาติของต้นไม้ หรือสัตว์ ตลอดจนลมฟ้าอากาศดวงดาว มาสื่อแทนความหมายโดยนัย คำว่าโดยนัยก็คือการต้องการโชว์ออฟปัญญาว่าสามารถจะสื่อความหมายใดๆก็ตามโดยไม่กล่าวออกมาซื่อ หรือตรงๆ แต่จะเป็นประโยค ถ้อยคำ ภาพ หรือสิ่งของ ที่เป็นความหมายแฝง และผู้ที่จะเข้าใจความหมายได้ก็ต้องเป็นผู้มีปัญญาพอจะตริตรองและตีความออกมาได้ว่าหมายถึงอะไร เรียกว่าจะรับความเป็นมงคลได้ก็ต้องผ่านการคิดและปััญญามาก่อน ทั้งคนจะรับสาร และคนส่งสาร สิ่งเหล่านี้สื่อความว่า สูงสุดย่อมลงสู่สามัญ ปราชญ์ผู้มีปัญญาศึกษาเล่าเรียนสูง ล้วนรู้จักใช้ประโยชน์จากธรรมชาิติเล็กๆน้อยๆรอบตัว เช่นเดียวกัน เมื่อมีการสืบทอดสัญลักษณ์มงคลต่างๆมา ชาวจีนทั้งหลายก็ได้บรรจุความเป็นมงคลเหล่านั้นไว้ภายในบ้านที่ตนพักอาศัย หรือสถานที่ทำงานใช้ชีวิต อาทิ การเขียนอักษรจีน ภาพวาด และรูปปั้น

ในสมัยนี้ พ่อค้าหัวดีก็เอามาหยิบยกเป็นประเด็นในการผลิตสินค้าขาย เคียงคู่กับหมอฮวงจุ้ยทั้งหลายที่ต่างก็เอามาเป็นเรื่องเป็นประเด็นในการประกอบการทำนายทายทักและการเสริมความเป็นมงคลโชคดีให้แก่ลูกค้า

สำหรับซานหยางไคไท่นี้ มักปรากฎออกมาในรูปลักษณะของแพะสามตัว กำลังกินผักกินหญ้า หรือใช้ชีวิตอยู่ในละแวกแห่งต้นไม้ใบหญ้าที่งอกงาม เพราะว่าคำพ้องเสียงของคำว่า หยาง นอกจากจะหมายถึงดวงตะวัน และหยางในเรื่องยินหยางแล้ว ยังหมายถึง แพะ
ซานหยาง ก็คือแพะสามตัว ที่เมื่อก่อเกิดแล้วก็ย่้อม ไคไท่ หรือทำให้ความเจริญดีงามงอกงามมาสู่ เหล่านี้เป็นการสื่อความหมายโดยนัยทั้งสิ้น

ทีนี้ก็เกิดความสงสัยว่า ทำไมต้องเป็น สามหยาง ถึงจะไคไท่ได้ ก็ต้องย้อนไปเล่าถึงเรื่องเกี่ยวกับอี้จิง ซึ่งตอนนี้ผมก็แค่มีความรู้เล็กน้อยไม่มากเท่าไหร่นัก ก็ขอพูดอธิบายตามแต่ปัญญาจะเข้าใจความได้ และขออธิบายย่อๆง่ายๆ เพราะอี้จิงนี้ ต่อให้เกิดตายเกิดตายอีก 10 ชาติผมก็คงจะหยั่งรู้และจะเล่าไม่ได้หมด

อี้จิงทั้ง 64 กว้า หรือ 64 ข่วย มีอยู่กว้าหนึ่งชื่อว่า
ไท่ 泰 เป็นกว้าสัญลักษณ์ในแง่ว่าดี หรือเฮงแล้วกัน ประกอบจาก กว้าคุน และ กว้าเฉียน

โดยความหมายง่ายๆคือ กว้าคุน คือดิน กว้าเฉียนคือฟ้า จากผังเซียนเทียนปากว้า โดยไท่เกิดจาก ตี้(ดิน-คุน) กับเทียน(ฟ้า-เฉียน) มารวมกัน ก็คือเป็นการรวมกันของฟ้าและดิน โดยที่ว่า เส้นเต็มขีดยาวขีดเดียวแทนค่า หยาง เส้นที่ขีดผ่าครึ่ง หรือแหว่งตรงกลางแทนค่า หยิน

(นี่เป็นเคล็ดลับเด็ดนะ สำหรับพวกหมอฮวงจุ้ยมือใหม่ หรือพวกหมอดูไม่มีพื้นดวงจีนแล้วมาสะเออะบอกว่าตัวเองเก่งฮวงจุ้ย ขอให้คุณเอาผังปากว้านี้ไปลองให้มันเขียน ถ้าไอ้หมอไหนมันวาดกว้าจากบนลงล่าง พั๊วะ ไอ้นี่เก๊โดยทันที ต่อให้รู้ก็ไม่รู้จริง แต่วันนี้คงมีหลายหมอไม่หลงกลแล้ว เพราะผมเอามาเปิดเผยแล้ว)

ฉะนั้น ดูจากกว้าไท่ เรานับเส้นหยางจากล่างขึ้นบนได้ 3 เส้น นี่ก็คือ สามหยาง หรือซานหยาง โดยเส้นนี่มีคำเรียกเฉพาะว่า เหยา นะ หลายคนเที่ยวแต่หนังสือฮวงจุ้ยแบบตลกคนอ่าน เพราะไปเรียกว่า เส้นบ้าง สัญลักษณ์บ้าง จริงๆแล้วเขามีชื่อเฉพาะของเขาก็จงเขียน และใส่วงเล็บไปว่า คือเส้น หรือสัญลักษณ์ คนที่ไปค้นความหมายจะได้ค้นได้ แบบนี้หละนะเวลาผมเล่าเรื่อง พิมพ์ไปก็บ่นไป ฮ่าๆ

ทั้ง 3 เส้น หรือ 3 เหยา หรือ 3 หยางนี้ ศัพท์เทคนิคหน่อยเพื่อโชว์ก็ต้องบอกว่า ชูจิ่ว ชูเอ้อ และชูซัน ของกว้าไท่นี้ เป็นหยางทั้งสิ้น

สรุปง่ายๆก็คือ เส้นหยางสามเส้น ทำให้เกิดกว้าไท่ คือความสงบสุขความสันติสุข เพราะเกิดจากหยางแบบสุกงอมเต็มที่ และหยินแบบสุกงอมเต็มที่มาประกอบกัน โดยที่กระแสฟ้าคลื่นขึ้นบน กระแสดินย่อมเคลื่อนลงล่าง เมื่อกว้าไท่นั้นออกมาเป็น ฟ้าอยู่ล่าง ดินอยู่บน ดินฟ้าย่อมเคลื่อนมาประสานเกิดพลังงานที่ยิ่งใหญ่ จึงเป็นที่มาว่าทำไม ซานหยางเมื่อไคไท่แล้วจึงเป็นมงคล เพราะหมายถึงความหมายแฝงที่ ซานหยางแทนค่าด้วย ฟ้า จึงหมายถึงพรอันประเสริบจากฟ้าส่งความมงคล หรือว่าถ้าเอาเป็นวิทยาศาสตร์หน่อยก็คือ ลมฟ้าอากาศหรือฤดูกาลอันเป็นความมงคล ก็คือการงอกงามเจริญ ในฤดูใบไม้ผลิ ที่ทุกสิ่งทุกอย่างเฟื่องฟูเจริญงอกงามเต็มที่

แต่จะว่าซานหยางไคไท่เป็นมงคลหมดเสียทีเดียวก็คงไม่ถูกต้องนักในความเห็นของผมนะ มันควรจะตั้งวางหรืออยู่ในตำแหน่งที่เหมาะสมของบ้าน และเหมาะกับคนด้วย เพราะกว้าไท่ จากซานหยางไคไท่นี้ หมายถึงพลังงานที่วิ่งเข้าหากันสอดประสานให้เกิดพลังงานที่ยิ่งใหญ่ก็จริง แต่ว่าเมื่อวิ่งเข้าประสานแล้วย่อมมีการวิ่งออก เพราะอย่างที่บอกไปตอนแรกว่าสูงสุดย่อมกลับลงสู่สามัญ ฉะนั้นแล้วก็ยังมีความหมายแฝงที่สอนสั่งมาเป็นนัยอีกว่า คนเรานั้นเมื่อขึ้นสู่ที่สูงแล้ว ย่อมกลับสู่สามัญ ของสิ่งนี้จึงเหมาะกับวัยทำงาน วัยเรียน หรืออายุในช่วงที่แข็งแรง และขวนขวาย มากกว่าช่วงเวลา่เกษียณ หรือใกล้แล้ว หรือตอนแก่ๆอยากอยู่สงบๆ เพราะฉะนั้น ความหมายหรือของมงคลใดๆ ไม่ได้มีดีมีมงคลโดยรอบ (ยกเว้นพระรัตนตรัยอันเป็นมงคลอันอุดม) ของจะดีได้ ต้องดีด้วยความเหมาะสมเป็นพื้นฐาน จำเอาไว้ คือแล้วแต่สภาพแวดล้อมและคนที่ใช้ ไม่ใช่ว่า ของดี ใครใช้ก็ดีๆหมด

การที่เอาซานหยางไคไท่มาประเดิม เพราะความหมายอันดีงามของการเปิดสู่หรือมุ่งสู่ความเจริญงอกงาม ซึ่งคำว่าไท่นี้ เป็นคำคำเดียวกับไท่กว๋อ(ประเทศไทย) ในชื่อใหม่ที่เปลี่ยนมากจาก สยาม หรือเสียนลั๋วกั๋ว ชื่อเดิม

แปลว่าประเทศที่เราอยู่ เป็นประเทศที่เป็นการปกครองโดยถือประชาชนเป็นใหญ่แต่ให้ความสำคัญกับสถาบันกษัตริย์อย่างสูง และกษัตริย์ก็เอื้ออาทรประชาชนและรักประชาชนยิ่ง ตลอดจนเป็นเมืองธรรมเมืองพุทธแห่งควาสงบและสันติสุข โชคดีตายห่าแล้วเกิดมาเป็นคนไทย สำนึกบุญคุณกันไว้เถิด อี้จิงบางทีมันก็สอนเรื่องการปกครองและสังคมได้ แต่ขอไม่บังอาจพูดไปในนี้เกรงว่าจะมากความไป อีกทั้งประเทศนี้ยังเป็นเมืองแห่งความอุดมสมบูรณ์ ชนิดที่ว่า หมาหรือขอทานเมืองไทยยังไม่อดตายเลย เป็นคำพูดที่สื่อถึงความอุดมสมบูรณ์และเอื้อเฟื้อของคนไทย

โปรดระวังว่า ต้องเป็นแพะสามตัว ไม่ใช่แพะห้าตัวนะ เพราะแพะห้าตัวเป็นสัญลักษณ์ของเมืองกวางเจา มณฑลกวางตุ้ง ลองสังเกตจากกีฬาเอเชี่ยนเกมส์ที่ผ่านมาที่ใช้เป็นสัญลักษณ์
แพะตัวใหญ่คาบรวงข้าว 6 รวง ยืนสง่าอยู่บนดอย มีเรื่องเล่าว่า เมื่อ 4,500 ปีก่อน สมัยโจวหยีหยาง มีเทวดา 5 องค์สวมเสื้อสีสันที่ แตกต่างกันขี่แพะ 5 ตัวลงมา และคาบรวงข้าว 6 รวง สู่เมืองมนุษย์คือเมืองกวางเจา เดิมชื่อฉู่ถิง และได้มอบพันธุ์เมล็ดข้าวแก่ชาวเมืองกวางเจา พร้อมอวยพรให้พ้นจากความอดยากตลอดกาล เมื่อสิ้นคำพูดเทวดาก็หายไป และแพะที่ขี่มาก็กลายเป็นหิน 5 ก้อน จึงได้มีการแกะสลักแพะ 5 ตัว ตามตำนานที่กล่าวไว้และจากนั้นเมืองกวางเจาก็มีเศรษฐกิจที่เจริญรุ่งเรืองอย่างมาก และเชื่อว่าเป็นเพราะแพะเทวดาที่ทำให้บ้านเมืองเจริญรุ่งเรือง จึงทำให้ชาวเมืองกวางเจาซาบซึ้งในบุญคุณ จึงตั้งอนุสาวรีย์แพะห้าตัวขึ้นมาเพื่อรำลึกถึงท่าน และเป็นสัญลักษณ์ของเมืองกวางเจาตลอดมา

หลายคนคงพอจะคุ้นตากับนาฬิกาที่มีรูปแพะห้าตัวนี้

พฤศจิกายน 18, 2013
Posted in ความรู้เรื่องจีน
ป้ายกำกับ:กว้า, ของนำโชค, ซานหยางเจียวไท่, ซานหยางไคไท่, อี้จิง

กิจฺโฉ มนุสฺสปฏิลาโภ 人生難得 "ว่าด้วยความเป็นมนุษย์ยาก" --------------------------------------- ฉิคคฬสูตรที่ ๑-๒ ดูกรภิกษุทั้งหลาย เปรียบเหมือนบุรุษโยนแอก ซึ่งมีช่องเดียวลงไปในมหาสมุทร เต่าตาบอดมีอยู่ในมหาสมุทรนั้น ต่อล่วงร้อยปีๆ มันจะโผล่ขึ้นคราวหนึ่งๆ เธอทั้งหลายจะสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน เต่าตาบอดนั้น ต่อล่วงร้อยปีๆ มันจะโผล่ขึ้นคราวหนึ่งๆ จะสอดคอให้เข้าไปในแอกซึ่งมีช่องเดียวโน้นได้บ้างหรือหนอ? ภิกษุทั้งหลายกราบทูลว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ถ้าล่วงกาลนานไปบางครั้งบางคราว เต่าจะสอดคอให้เข้าไปในแอกนั้นได้บ้าง ดูกรภิกษุทั้งหลาย เต่าตาบอด ต่อล่วงร้อยปีๆ มันจะโผล่ขึ้นคราวหนึ่งๆ สอดคอให้เข้าไปในแอก ซึ่งมีช่องเดียวโน้น ยังจะเร็วกว่า เราย่อมกล่าวความเป็นมนุษย์ เพราะคนพาลผู้ไปสู่วินิบาตแล้วคราวเดียวก็หามิได้ ข้อนั้น เพราะเหตุไร เพราะว่าในวินิบาตนี้ ไม่มีการประพฤติธรรม การประพฤติชอบ การกระทำกุศล การกระทำบุญ มีแต่การเคี้ยวกินกันและกัน การเคี้ยวกินผู้มีกำลังน้อยกว่า ย่อมเป็นไปในวินิบาตนี้ ข้อนั้นเพราะเหตุไร? เพราะไม่เห็นอริยสัจ ๔ อริยสัจ ๔ เป็นไฉน คือ ทุกขอริยสัจ ฯลฯ ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทาอริยสัจ ดูกรภิกษุทั้งหลาย เพราะฉะนั้นแหละ เธอทั้งหลาย พึงกระทำความเพียร เพื่อรู้ตามความเป็นจริง ว่า นี้ทุกข์ ฯลฯ นี้ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทา. ดูกรภิกษุทั้งหลาย เปรียบเหมือนมหาปฐพีนี้มีน้ำเป็นอันเดียวกัน บุรุษโยนแอกซึ่งมีช่องเดียวลงไปในมหาปฐพีนั้น ลมทิศบูรพาพัดเอาแอกนั้นไปทางทิศประจิม ลมทิศประจิมพัดเอาไปทางทิศบูรพา ลมทิศอุดรพัดเอาไปทางทิศทักษิณ ลมทิศทักษิณพัดเอาไปทางทิศอุดร เต่าตาบอดมีอยู่ในมหาปฐพีนั้น ต่อล่วงร้อยปีๆ มันจะโผล่ขึ้นคราวหนึ่งๆ เธอทั้งหลายจะสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน เต่าตาบอดนั้น ต่อล่วงร้อยปีๆ มันจะโผล่ขึ้นคราวหนึ่งๆ จะสอดคอให้เข้าไปในแอกซึ่งมีช่องเดียวโน้นได้บ้างหรือหนอ ภิกษุทั้งหลายกราบทูลว่า ข้าแต่พระองค์ ผู้เจริญ ข้อที่เต่าตาบอด ต่อล่วงร้อยปีๆ มันจะโผล่ขึ้นคราวหนึ่งๆ จะสอดคอเข้าไปในแอกซึ่งมีช่องเดียวโน้นเป็นของยาก ฉันนั้นภิกษุทั้งหลาย "การได้ความเป็นมนุษย์เป็นของยาก" "พระตถาคตอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าจะอุบัติในโลกเป็นของยาก" "ธรรมวินัยที่พระตถาคตประกาศแล้วจะรุ่งเรืองในโลก ก็เป็นของยาก" ความเป็นมนุษย์นี้เขาได้แล้ว พระตถาคตอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าอุบัติแล้วในโลก และธรรมวินัยที่ตถาคตประกาศแล้วก็รุ่งเรืองอยู่ในโลก ดูกรภิกษุทั้งหลาย เพราะฉะนั้นแหละ เธอทั้งหลายพึงกระทำความเพียรเพื่อรู้ตามความเป็นจริงว่า นี้ทุกข์ ฯลฯ นี้ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทา (.นี้ทุกข์ นี้เหตุเกิดทุกข์ นี้ความดับลงแห่งทุกข์ นี้ทางดำเนินชีวิตเฉพาะให้ถึงความดับลงแห่งทุกข์ หรือที่รู้จักกันว่า อริยสัจสี่) พระไตรปิฎก มหาวาร. สํ. ๑๙/๕๖๘/๑๗๔๔. ฉิคคฬสูตรที่ ๑ [๑๗๔๓] เสยฺยถาปิ ภิกฺขเว ปุริโส มหาสมุทฺเท เอกจฺฉิคฺคฬํ ยุคํ ปกฺขิเปยฺย ตตฺราปิสฺส กาโณ กจฺฉโป โส วสฺสสตสฺส วสฺสสตสฺส อจฺจเยน สกึ สกึ อุมฺมุชฺเชยฺยฯ ตํ กึ มญฺญถ ภิกฺขเว อปิ นุ โส กาโณ กจฺฉโป วสฺสสตสฺส วสฺสสตสฺส อจฺจเยน สกึ สกึ อุมฺมุชฺชนฺโต อมุสฺมึ เอกจฺฉิคฺคเฬ ยุเค คีวํ ปเวเสยฺยาติฯ ยทิ นูน ภนฺเต กทาจิ กรหจิ ทีฆสฺส อทฺธุโน อจฺจเยนาติฯ ขิปฺปตรํ โข โส ภิกฺขเว กาโณกจฺฉโป วสฺสสตสฺส วสฺสสตสฺส อจฺจเยน สกึ สกึ อุมฺมุชฺชนฺโต อมุสฺมึ เอกจฺฉิคฺคเฬ ยุเค คีวํ ปเวเสยฺยฯ น เตฺววาหํ ภิกฺขเว สกึ วินิปาตคเตน พาเลน มนุสฺสตฺตํ วทามิฯ ตํ กิสฺส เหตุฯ น เหตฺถ ภิกฺขเว อตฺถิ ธมฺมจริยา สมจริยา กุสลกิริยา ปุญฺญกิริยา อญฺญมญฺญขาทิกาฯ เอตฺถ ภิกฺขเว วตฺตติ ทุพฺพลขาทิกาฯ ตํ กิสฺส เหตุฯ อทิฏฺฐตฺตา ภิกฺขเว จตุนฺนํ อริยสจฺจานํฯ กตเมสํ จตุนฺนํฯ ทุกฺขสฺส อริยสจฺจสฺสฯ เปฯ ทุกฺขนิโรธคามินีปฏิปทาย อริยสจฺจสฺสฯ ตสฺมา ติห ภิกฺขเว อิทํ ทุกฺขนฺติ โยโค กรณีโยฯ เปฯ อยํ ทุกฺขนิโรธคามินี ปฏิปทาติ โยโค กรณีโยติฯ ฉิคคฬสูตรที่ ๒ [๑๗๔๔] เสยฺยถาปิ ภิกฺขเว อยํ มหาปฐวี เอโกทิกา อสฺส ตตฺร ปุริโส เอกจฺฉิคฺคฬํ ยุคํ ปกฺขิเปยฺย ตเมนํ ปุรตฺถิโม วาโต ปจฺฉิเมน สํหเรยฺย ปจฺฉิโม วาโต ปุรตฺถิเมน สํหเรยฺย อุตฺตโร วาโต ทกฺขิเณน สํหเรยฺย ทกฺขิโณ วาโต อุตฺตเรน สํหเรยฺย ตตฺรสฺส กาโณ กจฺฉโป โส วสฺสสตสฺส วสฺสสตสฺส อจฺจเยน สกึ สกึ อุมฺมุชฺเชยฺยฯ ตํ กึ มญฺญถ ภิกฺขเว อปิ นุ โข กาโณ กจฺฉโป วสฺสสตสฺส วสฺสสตสฺส อจฺจเยนสกึ สกึ อุมฺมุชฺชนฺโต อมุสฺมึ เอกจฺฉิคฺคเฬ ยุเค คีวํ ปเวเสยฺยาติฯ อธิจฺจมิทํ ภนฺเต ยํ โส กาโณ กจฺฉโป วสฺสสตสฺส วสฺสสตสฺส อจฺจเยน สกึ สกึ อุมฺมุชฺชนฺโต อมุสฺมึ เอกจฺฉิคฺคเฬ ยุเค คีวํ ปเวเสยฺยาติฯ เอวํ อธิจฺจมิทํ ภิกฺขเว ยํ มนุสฺสตฺตํ ลภติฯ เอวํ อธิจฺจมิทํ ภิกฺขเว ยํ ตถาคโต โลเก อุปฺปชฺชติ อรหํ สมฺมาสมฺพุทฺโธฯ เอวํ อธิจฺจมิทํ ภิกฺขเว ยํ ตถาคตปฺปเวทิโต ธมฺมวินโย โลเก ทิปฺปติฯ ตสฺสิทํ ภิกฺขเว มนุสฺสตฺตํ ลทฺธํ ตถาคโต จ โลเก อุปฺปนฺโน อรหํ สมฺมาสมฺพุทฺโธ ตถาคตปฺปเวทิโต จ ธมฺมวินโย โลเก ทิปฺปติฯ ตสฺมา ติห ภิกฺขเว อิทํ ทุกฺขนฺติ โยโค กรณีโยฯ เปฯ อยํ ทุกฺขนิโรธคามินี ปฏิปทาติ โยโค กรณีโยติฯ --------------------------------------- ภาพวาดโดย คุณ พิสิษฐ์ สงเคราะห์ --------------------------------------- 人生難得佛經：《涅槃經》“生世為人難，值佛世亦難，猶如大海中盲龜，值浮孔。 “清凈法寶，難得見聞。我今已聞，猶如盲龜，值浮木孔。” 《圓覺經》“浮木盲龜難值遇。” 《稱揚諸佛功德經》“壹切世界設滿中水，水上有板，而板有孔。有壹盲龜，於百歲中，乃壹舉頭。欲值於孔，斯亦甚難。求索人身，甚難甚難。” 《雜阿含經》在幽暗的大海深處，住了壹只烏龜，這只烏龜雖然壽命比宇宙還要漫長，但是它的雙眼卻瞎了，看不見壹絲的光明，在漆黑的深海裏，它生活在永無止境的黑暗之中，每經過壹百年，才有機會浮出廣袤的海面。大海中飄蕩著壹根長長圓圓的浮木，浮木的中間挖有如其勁項壹般大小的孔洞。亙古洪荒以來，浮木就隨著驚濤駭浪忽東忽西，載浮載沈。瞎了眼睛的盲龜要憑藉它的感覺，在茫茫的大海中，追逐浮木不定的方向。當每壹百年才浮出壹次水面的盲龜尖尖的頭恰巧頂住浮木小小的洞穴時，便能重見光明，獲得人身。潮來潮去，壹百年壹百年的歲月更替流逝，盲龜依舊沈浮於生死的洪流大海，找不到那抉定它命運的浮木。又壹個壹百年，當盲龜再度浮出水面，頭才接觸到清涼的空氣，突然壹頭撞進浮木的小小洞孔，轟然壹響，眼前霎時霞光萬丈，盲龜終於脫離久遠以來笨重的軀殼，蛻變成為壹個俊秀的童子，睜開眼睛覷著滾滾的紅塵。